Journal of Dental School
Volume:26 Issue: 4, 2009

فرموکرزول داروی معمول در پالپوتومی مولارهای شیری است. با توجه به احتمال وجود عوارض جانبی این ماده که در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته، جانشینی آن با داروی دیگری ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه ارزیابی موفقیت کلینیکی و رادیوگرافیک پالپوتومی مولرهای شیری با MTA و فرموکرزول بود.
در این مطالعه تجربی 70 دندان مولر شیری در کودکان 8-4 ساله که به علت پوسیدگی به پالپوتومی نیاز داشتند تا MTA و فرموکرزول درمان شدند. بیماران پس از 6-12 ماه توسط دندانپزشک دیگری که از گروه های مذکور اطلاعی نداشت، تحت بررسی قرار گرفتند. در نهایت داده ها با استفاده از آزمون دقیق فیشر آنالیز شدند.
در پایان دوره یک ساله موفقیت درمان در گروه فرموکرزول 92.14% و در گروه %93.55 MTA بود.
بر اساس نتایج این مطالعه موفقیت کلینیکی و رادیوگرافیک پالپوتومی با فرموکرزول تفاوت معنی داری با MTA ندارد.

در پروتزهای متکی بر ایمپلنت موفقیت دراز مدت درمان به تطابق passive پروتز وابسته است. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت انتقال ایمپلنت های دندانی با تکنیک قالب گیری به روش تری بسته با استفاده از تری پیش ساخته فلزی و پلاستیکی و تری اختصاصی به وسیله ماده قالب گیری پلی وینیل سایلوکسان بود.
در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، یک مدل استیل زنگ نزن که 4 ایمپلنت با قطر 4 میلی متر در سوراخ های تعبیه شده در آن ثابت شده بود تهیه گردید. مجموعا 30 مدل گچی، 10 عدد برای هر 3 گروه، تعداد ده تری پیش ساخته فلزی و ده تری پیش ساخته پلاستیکی یکبار مصرف و نیز ده تری اختصاصی با رزین سخت شونده با نور تهیه گردید. قالب گیری به وسیله پلی وینیل سایلوکسان انجام شد. برای قالب گیری با تری های پیش ساخته از قوام های پوتی و light body، به طور همزمان و برای تری های اختصاصی از قوام medium body مونافاز، استفاده گردید. پس از قالب گیری و تهیه کست های حاصل، اباتمنت ها به وسیله ball top screw مربوطه روی آنالوگ ها بسته شدند. با استفاده از دستگاه Coordinate Measuring Machine فواصل مرکز ball top ها از ball top سوم که حکم نقطه مرجع داخلی را داشت، در سه بعد اندازه گیری شد. برای قضاوت آماری از آزمون های Kolmogorov- smirnov و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.
بر این اساس در هر ball top بین گروه ها اختلاف معنادار آماری مشاهده شد (P<0.05). تری پلاستیکی نسبت به 2 تری در گوی های دو و چهار به طور معناداری Distortion بالاتری را نشان داد (P<0.05) اما بین دو نوع تری فلزی و اختصاصی اختلاف معناداری نبود.
تری های فلزی به همراه پوتی و واش پلی وینیل سایلوکسان، در روش تری بسته، دقتی مشابه با تری اختصاصی ایجاد می کردند. دقت تری پیش ساخته پلاستیکی به طور معنی داری از تری اختصاصی و پیش ساخته فلزی کمتر بود.

تومورهای غده بزاقی اخیرا دستخوش تغییر قرار گرفته، انواع جدیدی از آنها شناسایی شده اند.از این میان دو تومور (AdCC) Adenoid cystic carcinoma و (PLGA) Polymorphous low-grade Adenocarcinoma دارای شباهت هایی هستند که می توانند سبب اشتباه تشخیصی شوند، به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف مقایسه آدنوئید سیستیک کارسینوما و آدنوکارسینوم پلی مورفوس low-grade غدد بزاقی با استفاده صورت پذیرفت.
در این مطالعه آزمایشگاهی- مقطعی، 10 نمونه AdCC و 8 نمونه PLGA به همراه 5 نمونه از غدد بزاقی مینور طبیعی به عنوان کنترل منفی پس از تایید مجدد توسط دو پاتولوژیست برای IHC با نشانگرهای Tp53-S-100، Vimentin، MSA، EMA، CEA و Ki-67 انتخاب گردیدند. اطلاعات حاصله به وسیله آزمون Mann-whiteny آنالیز شدند.
در بررسی حاضر بروز بیشتر Ki-67، MSA، CEA در AdCC نسبت به PLGA مشاهده شد، به طوری که بروز بیشتر CEA در سلول های لومینال (P=0.034) MSA، (P<0.001) در غیر لومینال و (P<0.001) Ki-67 هم در سلول های لومینال و هم غیر لومینال در AdCC مشاهده شد و همچنین بروز بیشتر Vimentin و S-100 در PLGA نسبت به AdCC دیده شد. در این بین بروز نشانگرهای EMA و TP53 بین دو ضایعه دارای اختلاف معنی داری نبودند.
با توجه به یافته های مطالعه حاضر می توان به هنگام اشکال در تشخیص از IHC کمک گرفت. در این میان نشانگرهای Ki-67، CEA و Vimentin از اهمیت بیشتری برخوردارند. نشانگرهای S-100 و MSA دارای حساسیت کمتری بوده، EMA و P53 در این خصوص کارآیی قابل توجهی ندارند.

ضایعات مزمن پری اپیکال دندان، عبارتند از بروز پاسخ التهابی مزمن در بافت های اطراف انتهای ریشه دندان. نظر به اینکه سلول های T helper، سلول غالب در این ضایعات می باشند، بنابراین این تحقیق با هدف تعیین رابطه میان غلظت IL-4 (به عنوان مهم ترین سایتوکاین القا کننده تمایز (T helper2 و IL-12 (به عنوان مهم ترین سایتوکاین القا کننده تمایز سلول های (T helper 1 با اندازه ضایعات مزمن پری اپیکال صورت پذیرفت.
در این مطالعه تحلیلی، 38 نمونه از ضایعات مزمن پری اپیکال، مشتمل بر 18 مورد ضایعات با قطر بزرگتر یا مساوی 5 میلی متر (گروه مورد) و 20 نمونه ضایعات کوچکتر از 5 میلی متر (گروه شاهد) جمع آوری شدند. نمونه ها به مدت 72 ساعت، مورد کشت بافت قرار گرفتند. پس از آن با استفاده از روش ELISA نسبت به تعیین غلظت IL-4 و IL-12 در مایع رویی کشت نمونه ها اقدام شد. از آزمون های Mann-whitney U و ضریب همبستگی Spearman برای تجزیه و تحلیل داده های آماری استفاده شد. اینترلوکین های 4 و 12 در تمام نمونه ها مشاهده شدند. میانگین optical density مربوط به IL-6، IL-4/IL-12، IL-12، IL-4 به ترتیب، 0.054±0.006، 0.060±0.01، 0.909±0.116و 0.09.2±1.200 برآورد گردید. فقط بین IL-4 و IL-12 همبستگی معنی دار آماری وجود داشت (P<0.001). در این مورد ضریب همبستگی Spearman برابر 0.593 بود.
با انجام این تحقیق مشخص گردید که احتمالا در ضایعات مزمن پری آپیکال، سلول های T helper1 و T helper2 فعالانه به یک نسبت شرکت دارند که این امر می تواند بازتابی از جمعیت مختلط باکتریایی در این ضایعات باشد.

محصول بروز ژن RANKL نقش مهمی در تحلیل استخوان داشته، موجب فعال شدن زنجیره ساخت استئوکلاست از سلول های پیش ساز آن می شود. وجود گزارشاتی مبنی بر نقش غیر قابل اغماض RANKL در تحلیل استخوان در شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک منجر به مطرح شدن فرضیه تاثیر این مولکول بر روند تحلیل استخوان ناشی از حرکت ارتودنتیک دندانی شد. بنابراین این تحقیق با هدف بررسی رابطه تحلیل استخوان ناشی از حرکات ارتودنتیک و بروز ژن RANKL در rat صورت پذیرفت.
در این مطالعه تجربی، از یک closed coil spring که به وسیله دو قطعه ligature wire بر روی مولر اول راست فک بالای rat 15 هفت هفته ای Wistar نر کار گذاشته شده بود، برای ایجاد حرکت مزیالی دندان های مولر اول از نوع tipping استفاده شد. مولر چپ فک بالای هر جانور، به عنوان گروه شاهد داخلی برای دندان های سمت مقابل همان جانور استفاده شد. در روز بیست و یکم، جانوران قربانی شدند و بافت استخوانی سمت مزیال دندان های مولر اول ماگزیلای جانوران برای آزمایشات PCR ارسال شد. تحلیل دانسیته mRNA کد کننده RANKL بر روی ژل الکتروفورز با آزمون Wilcoxon Sign Rank انجام شد.
آزمون آماری افزایش معنی داری را در تظاهر این ژن در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P=0.002). صحت بررسی های PCR با استفاده از ژن GAPDH تایید شد.
بر اساس اطلاعات به دست آمده در محیط کنترل شده آزمایش، میزان بروز ژن RANKL، متعاقب تحلیل استخوان ناشی از حرکات دندانی به صورت معنی داری افزایش می یابد.

سیگار یکی از مهم ترین ریسک فاکتورها در پاتوژنز و پیشرفت بیماری های پریودنتال می باشد که می تواند در پروسه های التهابی توسط تاثیر بر سیتوکین های پیش التهابی مداخله ایجاد کند. IL-1b یک سیتوکین پیش التهابی قوی است که در لثه موجود بوده، با پریودنتیت رابطه دارد و در حقیقت مولکول کلیدی در پاتوژنز پریودنتیت است. هدف از انجام این تحقیق تعیین رابطه میان مصرف سیگار و غلظت IL-1b در مایع شیار لثه افراد مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا پیشرفته بود.
در مطالعه تحلیلی و مورد شاهدی حاضر، شصت نفر به دو گروه سیگاری و غیر سیگاری تقسیم شدند. افراد هر دو گروه سیگاری و غیر سیگاری از نظر شاخص های کلینیکی و همچنین سن و جنس با یکدیگر مشابه بودند. همه این افراد در دهان خود حداقل یک ناحیه مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط تا شدید و یک ناحیه سالم (از نظر کلینیکی) داشتند. از دهان هر فرد یک نمونه مایع شیار لثه (GCF) از ناحیه سالم و یک نمونه GCF از ناحیه بیمار توسط periopaper strip جمع آوری شد. غلظت IL-1b در تمامی 120 نمونه GCF توسط کیت های ELISA که برای این سیتوکین اختصاصی بودند، تعیین شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 13 و آزمون های t، مشاهدات زوجی، chi-square و Mann-whitney مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین غلظت IL-1b در نواحی سالم افراد سیگاری به صورت معنی داری بیشتر از غیر سیگاری ها به دست آمد (p<0.01)، ولی این تفاوت در نواحی بیمار معنی دار نبود. همچنین در مقایسه میانگین غلظت IL-1b در دو گروه سیگاری و غیر سیگاری، به طور کلی، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد.
در مطالعه حاضر، به طور کلی، رابطه ای بین مصرف سیگار و غلظت IL-1b در میان افراد سیگاری و غیر سیگاری مشاهده نشد، ولی در بررسی نواحی سالم، به طور جداگانه، این ارتباط معنی دار بود که این موضوع به بررسی بیشتری نیاز دارد.

آگاهی از میزان تغییرات فشار خون، نبض و اضطراب بیمار حین جراحی پریودنتال، در کنترل بیمار حین درمان های دندانپزشکی اثر بسزایی دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر لیدوکائین و پریلوکائین بر تغییرات فشار خون، نبض و اضطراب بیماران تحت جراحی پریودنتال بود.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی 80 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی در سال 84-1383، با کمک نمونه برداری تصادفی و پس از بررسی معیارهای ورود و خروج مطالعه در یکی از دو گروه لیدوکائین و پریلوکائین تقسیم شدند. فشار خون، نبض و اضطراب با استفاده از سه پرسشنامه، قبل و ده دقیقه بعد از تزریق ماده بی حسی موضعی در هر دو گروه بررسی شد. داده ها با آزمون های Mann-Whitney، One & Two Sampling Kolmogrov-Smirnow، Chi-square و ANCOVA (Analysis of Covariance) توسط نرم افزار SPSS تحلیل شدند. ماده بی حسی روی فشار خون سیستولیک بعد از تزریق اثر معنی دار آماری نداشت، اما پریلوکائین حاوی فلی پرسین منجر به افزایش بیشتری در فشار خون دیاستولیک بعد از تزریق نسبت به لیدوکائین حاوی آدرنالین گردید. از طرف دیگر، لیدوکائین حاوی آدرنالین باعث افزایش بیشتری در نبض بعد از تزریق نسبت به پریلوکائین حاوی فلی پرسین شد. از لحاظ اضطراب بعد از تزریق دو گروه تفاوت معنی داری آماری با هم نداشتند.
انتخاب ماده بی حسی موضعی بر ضربان قلب و فشار خون دیاستولیک بیماران تحت جراحی پریودنتال تاثیر گذاشت.

بوی بد دهان که به آن Halitosis گفته می شود بوی نامطبوعی است که همراه با هوای بازدم از دهان یا بینی خارج می شود. شیوع بوی بد دهان تا 50% گزارش شده است و معمولا دندانپزشکان اولین گروهی هستند که می توانند به افراد دارای این مشکل کمک کنند.بوی بد دهان یک بیماری مولتی فاکتوریال است که به انواع بوی بد دهان واقعی (genuine)، بوی دهان کاذب (pseudohalitosis) و ترس از بوی بد دهان (halitophobia) تقسیم می شود. شایع ترین علت هالیتوزیس، از دهان منشا می گیرد که 90%-80% موارد را شامل می شود. علل دهانی هالیتوزیس شامل خشکی دهان، و بیماری های پریودنتال، زخم های دهان، پوشش سطح پشتی زبان، عفونت های دهان و ایمپلنت های دندانی می باشند. وقتی بیمار معتقد به داشتن بوی بد دهان آن را هالیتوزیس کاذب می نامند و اگر درمان هالیتوزیس واقعی یا کاذب صورت گیرد ولی بیمار همچنان معتقد به داشتن بوی بد دهان باشد آنرا Halitophobia می نامند. باکتری های گرم منفی بی هوازی نقش اصلی در ایجاد بوی بد دهان دارند.مهمترین روش های تشخیصی و اندازه گیری بوی بد دهان عبارتند از: روش ارگانولپتیک که بر اساس درک معاینه کننده از بوی دهان بیمار انجام می شود، روش کروماتوگرافی گاز و اندازه گیری با مانیتور سولفیدی.
در درمان علامتی بوی بد دهان شناسایی عوامل دهانی ایجاد کننده بوی بد و رفع آنها بسیار حایز اهمیت است. آموزش استفاده صحیح از مسواک، نخ دندان و زبان پاک کن، همچنین استفاده از غذاهای فیبردار، مصرف آب فراوان و پاکیزه نگه داشتن دندان مصنوعی در رفع بوی بد دهان بسیار مهمی می باشند. دهان شویه های آنتی سپتیک نیز به عنوان مکمل روش های مکانیکی می توانند به برطرف کردن بوی دهان کمک کنند.

ضدعفونی کردن قالب های تهیه شده از دهان بیمار امری لازم و ضروری است. از طرف دیگر، دقت و ثبات ابعادی مواد قالب گیری در موفقیت پروتز بسیار حایز اهمیت می باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه میزان تغییرات ابعادی دو روش ضدعفونی کردن، غوطه وری و اسپری، با استفاده از چهار ماده ضدعفونی کننده بود.
در این مطالعه تجربی تعداد 90 قالب آلژیناتی از یک مدل آزمایشگاهی فولادی تهیه و در سه گروه کنترل، اسپری و غوطه وری قرار گرفتند. نمونه های گروه کنترل ضدعفونی شده، در محیط مرطوب به مدت 15 دقیقه نگهداری و سپس ریخته شدند. نمونه های گروه غوطه وری شده به مدت 15 دقیقه در هر یک از مواد ضدعفونی میکروتن 2%، دکونکس 2%، گلوتار آلدئید 2% و و هیپوکلریت سدیم 5.25% غوطه ور شده و سپس ریخته شدند. نمونه های گروه اسپری به مدت 10 ثانیه توسط هر یک از مواد ضدعفونی، تحت اسپری قرار گرفته و بعد از 15 دقیقه ریخته شدند. ابعاد کست های گچی توسط دستگاه Coordinate Measuring اندازه گیری شد. سپس داده ها توسط آزمون های آماری ANOVA و t مورد بررسی قرار گرفتند.
مواد ضدعفونی کننده دکونکس 2%، گلوتارآلدئید 2% و هیپوکلریت سدیم 5.25% در روش غوطه وری به مدت 15 دقیقه تغییرات ابعادی قابل توجهی در قالب های آلژیناتی ایجاد کردند (P<0.05)، اما در روش اسپری تغییرات ابعادی قابل توجهی در قالب های آلژیناتی ایجاد نشد. میکروتن 2% در هر دو روش اسپری و غوطه وری، تغییرات ابعادی قابل ملاحظه ای در قالب های آلژیناتی ایجاد نمود (P<0.05).
بهترین روش و ماده برای ضدعفونی کردن قالب های آلژیناتی، روش اسپری و گلوتارآلدئید 2% و بدترین روش و ماده، غوطه وری و هیپوکلریت سدیم 5.25% می باشند.

استئوسارکومای فکین، تومور بدخیم اولیه استخوان با منشا سلول های مزانشیمال است که توانایی تولید استئوئید و استخوان نابالغ را دارند. این بدخیمی نسبت به استئوسارکومای سایر استخوان های بدن، نادر و شیوع آن %8-7 تمام استئوسارکوماهاست. معمولا در دهه سنی سوم و چهارم دیده می شود که در مقایسه با استئوسارکومای استخوانهای دراز، 15-10 سال دیرتر بروز می کند. در مردان به مقدار کمی از زنان شایعتر است و در مندیبل و ماگزیلا به یک نسبت بروز می کند. در مندیبل، بیشتر در خلف بادی و راموس افقی و در ماگزیلا، بیشتر در ریج آلوئولر، کف سینوس و کام دیده می شود. این مقاله گزارش یک مورد استئوسارکومای نوع فیبروبلاستیک در مندیبل مربوط به یک آقای 35 ساله می باشد که به بخش پاتولوژی دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی مراجعه کرده است. مشخصه این نمونه مربوط به نمای هیستولوژیک آن است، از این نظر که استئوسارکومای نوع فیبروبلاستیک در استخوان فکین نادر است و اکثر نمونه ها از نوع کندروبلاستیک هستند.

در مورد تاثیر نوع روش قالب گیری بر دقت ترمیم های ریختگی اختلاف نظرهای بسیاری وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین دقت ابعادی سه روش قالب گیری پوتی واش با ماده پلی وینیل سایلوکسان بود.
در این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، سه روش قالب گیری با پوتی واش شامل 1) دو مرحله ای با 1mm فضا (ایجاد فضا برای واش به وسیله کوپینگ های پیش ساخته)، 2) دو مرحله ای با استفاده از فضاساز پلی اتیلنی و 3) یک مرحله ای مورد بررسی قرار گرفتند. در هر روش از مدل آکریلی بی دندانی فک بالا شامل 4 عدد آنالوگ اباتمنت ITI (یکی با آندرکات) 15 قالب با پلی وینیل سایلوکسان (Panasil) تهیه گردید. قالب گیری توسط تری های استاندارد با فضایی یکسان برای پوتی و انجام و قالب ها با گچ نوع IV ریخته شدند. اندازه گیری دای های حاصله بر روی عکس های دیجیتالی توسط نرم افزار کامپیوتری انجام گردید. درصد تغییرات ابعادی قطر و ارتفاع دای ها و فواصل بین آنها توسط آزمون های آماری Tukey HSD، ANOVA و t-student مورد مقایسه قرار گرفتند (a=0.05).
آنالیز واریانس یک طرفه، تفاوت معنی داری را بین روش های مختلف قالب گیری نشان داد (P<0.05). در روش اول درصد تغییرات در تمامی ابعاد از دو روش دیگر به طور مشخصی کمتر بود (P<0.05). در روش دوم درصد تغییرات ابعادی از نظر ارتفاع دای ها و قطر دای با آندرکات نسبت به روش سوم به طور مشخصی کمتر بود (P<0.05). قطر دای ها در روش اول افزایش و در دو روش دیگر کاهش یافت. ارتفاع دای ها در هر سه روش کاهش و فاصله بین آنها افزایش پیدا کرد. در روش اول تنها درصد تغییرات ارتفاع و در دو روش دیگر تمامی ابعاد اندازه گیری شده نسبت به مدل اصلی تغییر مشخصی داشتند. آندرکات در هیچ یک از ابعاد (بجز ارتفاع دای در روش اول) تاثیر معنی داری نداشت.
از میان روش های قالب گیری پوتی واش با ماده پلی وینیل سایلوکسان، روش دو مرحله ای با فضای 1mm دقیق ترین روش برای ساخت ترمیم های ریختگی است.

دیابت ملیتوس یکی از بیماری های متابولیک پر عارضه است، تغییر در حس چشایی همواره به عنوان یکی از عوارض حسی در دیابت گزارش شده است. اکثر مطالعات انجام شده به بررسی تغییر درک در مزه شیرین در مبتلایان پرداخته اند اما انتظار می رود به دلیل نوروپاتی ایجاد شده در دیابت تغییر در درک هر چهار مزه اصلی رخ دهد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه آستانه چشایی مبتلایان به دیابت و افراد سالم نسبت به چهار مزه اصلی انجام گرفت.
در این مطالعه که به صورت مورد- شاهدی یکسوکور انجام شد، حساسیت چشایی 96 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه کننده به بیمارستان شهید باهنر کرمان با 99 فرد سالم نسبت به چهار مزه اصلی مورد مقایسه قرار گرفت. به منظور تعیین آستانه چشایی افراد مورد مطالعه از روش ارزیابی در کل فضای حفره دهان با ساخت محلول های چهارگانه در پنج غلظت متفاوت استفاده گردید. از آزمون های من ویتنی و اسپیرمن جهت آنالیز داده های جمع آوری شده استفاده شد.
بیشترین فراوانی مربوط به آستانه چشایی افراد مورد مطالعه در دو گروه مبتلا به دیابت و سالم برای تمام مزه ها غلظت دوم بدست آمد (سوکروز 0.032 مولار، کلرید سدیم 0.032 مولار، اسید سیتریک 0.001 مولار و کینین هیدروکلراید 0.00001 مولار). همچنین، اختلاف معنی داری بین دو گروه در درک مزه شیرین وجود داشت (P=0.002) و در مبتلایان به دیابت، میان قدرت درک مزه تلخ با جنسیت و سن نیز ارتباط معنی دار مشاهده گردید (برای جنس: P=0.019 و برای سن: (P=0.047.
نتایج این مطالعه نشان داد درک دیرتر مزه شیرین در مبتلایان به دیابت نسبت به افراد سالم ممکن است به تمایل به مصرف بیشتر قند در آنان منجر گردد و مصرف بیشتر مواد قندی باعث کاهش پروگنوز بیماری خواهد گردید.

رزین های آکریلیک خصوصیات مطلوب زیادی دارند، اما بسیاری معتقدند که پس از پخت همیشه مقداری از مونومر به صورت واکنش نداده در آکریل باقی مانده که می تواند موجب تضعیف خصوصیات فیزیکی و مکانیکی رزین و بروز واکنش های آلرژیک در بیماران شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان مونومر باقیمانده در نمونه های تهیه شده از آکریل آکروپارس با استفاده از روش طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FTIR) و مقایسه آن با استاندارد ISO بود.
تحقیق حاضر یک مطالعه آزمایشگاهی بود که مطابق با استاندارد شماره 1567 ISO انجام شد. ابتدا 5 محلول با غلظت های وزنی معلوم 0.1، 0.2، 0.3، 0.4 و 0.5 درصد از مونوومر متیل متاکریلات در حلال متیل ایزوبوتیرات (MIBT) تهیه و از آنها طیف FTIR به دست آمد. سپس دو نودار کالیبراسیون رسم گردید. نمونه های اصلی که چهار دیسک از جنس آکریل آکروپارس به قطر 50 و ضخامت 3 میلی متر بودند، پس از انحلال در حلال MIBT تحت طیف سنجی FTIR قرار گرفتند. با مقایسه طیف های حاصله و نمودارهای کالیبراسیون میزان مونومر باقیمانده در نمونه ها تعیین شد. نتایج حاصل با استفاده از آزمون One sample t-student بررسی شده و P<0.05 به عنوان اختلاف معنی دار در نظر گرفته شد. میانگین غلظت مونومر باقیمانده در نمونه های تهیه شده از آکریل گرماسخت آکروپارس، 0.428 درصد وزنی بود.
میانگین میزان مونومر باقیمانده در نمونه های تهیه شده از آکریل آکروپارس در محدوده استاندارد ISO (<2.2 درصد) می باشد. بررسی آماری انجام شده توسط آزمون t-student نشان داد که تفاوت معنی دار مثبتی بین نتایج به دست آمده در این مطالعه و استاندارد ISO وجود دارد (P<0.001).

جهت رسیدن به تشخیص صحیح در مورد یک بیمار ارتودنسی باید اندازه گیری ها و آنالیزهای متفاوتی بر روی کست انجام شوند. در حال حاضر، با توجه به رویکرد مطب بدون کاغذ، نرم افزارها و روش های سه بعدی متنوعی در دسترس دندانپزشکان قرار گرفته اند که به صورت مجازی کست های دندانی را نگاهداری کرده، اندازه گیری های لازم را بر روی آنها انجام می دهند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دقت سیستم طراحی شده اسکنر لیزری برای اندازه گیری عرض مزیودیستال دندان ها بر روی کست دندانی با روش مرسوم دستی بود.
در این مطالعه تشخیصی، با استفاده از دنتیک، 20 مدل دندانی بالا و پایین که نشان دهنده انواع مال اکلوژن بودند، چیده شدند. قالب گیری به وسیله آلژینات از این مدل ها انجام شده، 20 کست گچی تهیه شدند. کست های گچی توسط دستگاه لیزری اسکن شده، اندازه گیری ها در محیط نرم افزاری انجام گرفتند. استاندارد طلایی، اندازه گیری عرض دنتیک ها به وسیله کولیس قبل از چیدن دندان ها بود. عرض مزیودیستال دندان ها بر روی کست گچی با کولیس دیجیتال نیز اندازه گیری شد. مقایسه عرض مزیودیستال دندان ها در مدل اسکن شده و روش دستی با استاندارد طلایی با استفاده از تست F صورت گرفت و ضریب اعتبار اندازه گیری با استفاده از ICC و دالبرگ بدست آمد.
ضریب اعتبار بین اندازه گیری ها با اسکن سه بعدی و استاندارد طلایی در مجموع عرض دندان ها (پره مولر تا پره مولر) 0.914 و میانگین اختلاف اندازه گیری ها در روش لیزری با استاندارد طلایی 1.7mm و در روش دستی و طلایی 0.34mm بود. در بیشتر اندازه گیری ها اختلاف آماری معنی داری بین دو روش گزارش شد (P<0.05). اختلاف بین مقادیر میانگین عرض مزیودیستال در دندان های کانین حداکثر بود.
دقت سیستم اسکن لیزری در این مطالعه از لحاظ بالینی قابل قبول و در حد مطالعات دیگر بود، اما این دقت جهت کارآیی تحقیقاتی مناسب نیست و تمهیدات لازم جهت افزایش دقت باید بکار رود. با توجه به مزایای روش های کامپیوتری در آینده این روش ها به استاندارد بالینی درمان ارتودنسی تبدیل می شوند.